- در ماه رمضان باید از پرخوری پرهیز کرد و خوب خوری و به موقع خوری را جایگزین آن کرد. خوب خوری به این معنی است که کیفیت غذا مطلوب باشد و کمیت آن کمتر در نظر گرفته شود. پس نباید معده را پر از غذاهای حجم دار کرد. مثلاً نان و برنج و امثال آن! بهترین غذای مقوی در اندازه کم مناسب است.
- بهتر است سفره‌های افطار یک خورشت بیشتر نداشته باشد. وقتی سفره‌های افطاری با انواع غذاها و مخلفات رنگارنگ چیده می‌شود، انسان را از معنویت دور می کند. خون متوجه شکم می‌شود و قلب انسان گرسنه می‌ماند. قلبی که جایگاه ایمان است می‌رنجد و از خدا فاصله می‌گیرد.
- همراهی غذا با سبزیجات تازه خوب است اما بین غذاها و میوه‌ها فاصله بیاندازید.
- با گشودن افطار که بهترین آن خرما و آب گرم و بدترین آن آب سرد است، زمانی صبر کنید و بعد غذا میل کنید. چون معده روزه دار خشک و فشرده شده و باید با آب گرم و خرما رطوبت لازم را جذب کند و متسع گردد و آماده پذیرش غذا آن هم به مقدار معین گردد. هنگام صرف غذای افطار آب چه سرد و چه گرم مصرف نکنید مگر آن که گلویی تر شود.
- بین غذا و ساعت خواب فاصله بیندازید و با شکم پر و مملو نخوابید. غذاهای غلیظ و خیلی چرب و دیر هضم مانند کله پاچه مناسب نیست و موجب عطش هم می‌شود، مگر در افرادی که حتی در ماه مبارک هم کار بدنی سخت دارند.
- جوری بعد از افطار غذا بخورید که هنگام سحر معده کاملاً خالی و اشتها به غذا وجود داشته باشد.
- غذای سحری هم لطیف و زود هضم باشد تا کمتر باعث تشنگی در روز شود. افراد چاق اگر هنگام سحر بجای غذا میوه بخورند بدون عوارض هم لاغر می‌شوند و هم کمتر تشنه می‌شوند و هم آسیبی نمی‌بینند.
- خوابیدن بلافاصله بعد از سحری باعث اختلال در هضم و حتی تخامه کردن معده می‌شود و انسان را کسل می‌کند.
- در مجموع در شب و روز این ماه مبارک اگر غذا کم خورده شود، قدرت فکری و روحی انسان به شدت افزایش می‌یابد و زمینه نزول ملائکه بر انسان فراهم می‌گردد.
منبع: پیک شفا – سید محمد موسوی